Stawiam tezę, że przed potopem kosmici skrzyżowali się z ludźmi w wyniku czego urodziły się olbrzymy, które następnie terroryzowały ludzkość, za co zostali zgładzeni przez naczelnego kosmitę przy pomocy potopu i zlodowacenia.
Indianka naukowa
http://strefatajemnic.onet.pl/extra/synowie-boga-i-nefilim-czy-biblia-mowi-o-obcych/2s1bt8
https://robertbrzoza.pl/wierze/olbrzymy/
Nefilim (hebr. נפלים lub נפילים – giganci lub upadli)[1][2][3] – termin, który najczęściej tłumaczy się jako „upadli” albo „giganci”. Z reguły oznacza istoty o ogromnych rozmiarach, urodzone w rezultacie obcowania synów Bożych, na ogół utożsamianych z aniołami, z ziemskimi kobietami.[4]
Spis treści
Etymologia
Słowo nefilim w języku hebrajskim (oraz analogiczny termin nefilin w języku aramejskim) jest derywatem rdzenia nafal (hebr. נפל, nafal) oznaczającego „upadać”, „spadać” ale także „oddać hołd”, „upuścić”, „zginąć”, „ponieść porażkę”, „posmutnieć”.[5] Końcówka -im określa liczbę mnogą czasownika, zaś masorecka wokalizacja wskazuje na schemat pa‘il (tutaj: nafil) analogicznie do takich słów, jak kadisz, ‘aric i bahir. Forma ta używana jest rzeczownikowo w znaczeniu biernym do opisywania długotrwałych stanów, dlatego nefilim oznacza „ci, którzy upadli i w tym stanie trwają”. Sama etymologia słowa wyjaśnia jednak niewiele a konkretne znaczenie terminu nefilimnależy rozpatrywać w danym kontekście zastosowania.[6]
Nefilim w Starym Testamencie
Termin nefilim pojawia się trzykrotnie w hebrajskim tekście Starego Testamentu: raz w Rdz 6,4 oraz dwukrotnie w Lb 13,33. Oprócz tych dwóch miejsc, istnieje jeszcze ustęp w Ez 32,22-27, gdzie występuje analogiczne słowo nofelim, które z kolei można potraktować jako powiązane znefilim. Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu (spisane z reguły po grecku) zawierają odniesienia do nefilim z hebrajskich jego części.
Nefilim w Rdz 6,4
Nefilim pojawiają się w Księdze Rodzaju bezpośrednio przed opisem potopu a po wypędzeniuAdama i Ewy z raju, kiedy ludzkość zaczęła się mnożyć. We fragmencie Rdz 6,1-6 można przeczytać:
Słowo nefilim pojawia się na początku wersetu 4 i w większości współczesnych polskich przekładów oddawane jest jako „giganci” lub „olbrzymi”. Z kontekstu tego ustępu natomiast wynika, że są to potomkowie "Synów Boga" i "córek człowieczych". Interpretacja terminu nefilimzależy więc od tego, jak będzie się rozumieć ich "rodziców. O ile bowiem "córki człowiecze" nie stanowią tutaj większego problemu egzegetycznego, tak istnieją różne interpretacje pojęcia terminu „synowie Boga”[7]. Zdaniem niektórych synami Boga byli potomkowie Seta, trzeciego syna Adama i Ewy. Niektórzy upatrują w nich wszystkich żyjących wówczas mężczyzn. Kobiety, które poślubiali, pochodziły z linii Kaina[8]. Sądzi się również, że mogli być to czciciele Jahwe, którzy żenili się z pogańskimi kobietami z powodu ich urody. Niektórzy twierdzą też, że opis wskazuje na złamanie Bożego porządku.[7]
Tożsamość „synów Boga” bądź „synów bogów” (hebr. בני האלהים, bnej ha-elohim) jest niejasna. Fraza ta pojawia się tylko kilka razy w tekście Starego Testamentu, co utrudnia jej interpretację. Szczególny problem przedstawia słowo elohim, które może oznaczać imię własne jednego z bogów Starego Testamentu jak i całą kategorię bóstw.[9] Tak też z perspektywy wieloznaczności terminu elohim w hebrajszczyźnie biblijnej, przekładem bardziej adekwatnym w tak niejasnym fragmencie jak Rdz 6,1-6 byłoby określenie „synowie boży” (na co zdecydowano się np. w przekładzie Biblii Warszawskiej), ponieważ nie przesądza ono, czy chodzi tutaj o synów jednego Boga czy też o synów różnych bóstw. Zważywszy na kontekst Rdz 6,1-6 obie te interpretacje są uzasadnione. Z pewnością jednak, jeśli spojrzeć na rzeczony fragment z perspektywy strukturalnej, zawiera on dwie opozycje binarne: mężczyzn i kobiety, oraz bogów i ludzi.[10]
Nefilim w Lb 13,33
Natomiast Księga Liczb podaje, że w Kanaanie żyli potomkowie nefilim. Po wyjściu z EgiptuHebrajczycy dotarli do Kanaanu. Do miasta Hebron zostali wysłani zwiadowcy. Po powrocie z misji do obozu Hebrajczyków na pustyni, szpiedzy relacjonują w Lb 13,27-33:
Termin nefilim pojawia się dwukrotnie w wersecie 33 i w większości polskich przekładów zostaje oddany jako "olbrzymi". Z kontekstu natomiast wynika, że w opowieści hebrajskich zwiadowców lokalni mieszkańcy są przedstawieni jako potomkowie nefilim. Niektórzy badacze twierdzą, że tekst Biblii w tym miejscu robi nawiązanie do opowieści z Rdz 6,1-6 a szpiedzy są przedstawieni jako chcący wprowadzić zamęt wśród pozostałych Hebrajczyków przez odwołanie do legendy o nefilim.[11]
Nefilim w Ez 32,22-27
Oprócz wskazanych powyżej przypadków, przywołać tutaj trzeba również trzeci fragment, który zawiera wizję zaświatów zaprezentowana w Ez 32,17-32:
Jest to jeden z niewielu tak rozbudowanych i szczegółowych opisów Szeolu w Starym Testamencie. Znaczące jest też, że tak dużo miejsca poświęcono tutaj jego mieszkańcom. Tekst w wersetach 22-27 kilkukrotnie wykorzystuje termin „upadli” (hebr. nofelim, imiesłów czynny rdzenia נפל, nafal) obok takich określeń jak „nieobrzezani” (hebr. arelim), „przeszyci (mieczem)” (hebr. chalalim lub chalelej cherew), oraz „potężni” lub "bohaterowie" (hebr. gibborim). Niniejszy ustęp buduje więc obraz mocarzy z obcych krain, pokonanych i strąconych do świata podziemnego, w którym jednak wyznaczono im specjalne kwatery, jak gdyby w uznaniu ich zasług. W rezultacie fragment pozostaje zbieżny z obrazem nefilim w Rdz 6,4 oraz prezentacją Anakitów w Kanaanie w Lb 13,32–33.[12]
Nefilim a giganci
Większość współczesnych polskich (jak i angielskich) przekładów zacytowanych powyżej Rdz 6,4 oraz Lb 13,33 oddaje występujące w nich słowo nefilim jako „giganci” lub „olbrzymi”. Tłumaczenia te podążają ścieżką wytyczoną już przez starożytny grecki przekład hebrajskiego tekstu Biblii znany jako Septuaginta. W Septuagincie bowiem tłumacze wielokrotnie posłużyli się terminemgigantes, żeby oddać kłopotliwe i nie w każdym kontekście niezrozumiałe słowa hebrajskie, m.in.nefilim, gibborim, refaim. W przypadku nefilim wydaje się, że powodów, dla których starożytni tłumacze zdecydowali się na przetłumaczenie nefilim jako gigantes, było kilka:
- w Rdz 6,1-6 nefilim są przedstawieni jako przedpotopowe istoty zrodzone ze związku synów Bożych i ziemskich kobiet a następnie opisani jako „mocarze” (hebr. gibborim) oraz „sławni ludzie” (hebr. anszej ha-szem) – analogicznie jak greccy giganci zrodzeni z krwi Uranosa wylanej na Gaję w Teogonii (w. 176-206), a którzy w Odysei (7.200) próbują zdobyć szturmem niebiosa;
- w Lb 13,27-33 nefilim są przedstawieni jako potężnych rozmiarów ludzie zamieszkujący miasta Kanaanu od dawnych czasów – co z kolei przypomina obraz gigantów jako ludzi będących rdzennymi mieszkańcami wulkanicznych rubieży świata w Odysei (7.59, 206; 10.120);
- w Ez 32,17-32 nofelim to potężni wojownicy, którzy zginęli i trafili do Szeolu – co poniekąd przywołuje na myśl zrodzonych z ziemi tytanów opisanych w Teogonii, którzy po nieudanym ataku na niebiosa (w. 713–735), zostali pokonani i zepchnięci do Tartaru (w. 807–819).[6]
Nawiązania do nefilim w księgach deuterokanonicznych Starego Testamentu
Księgi deuterokanoniczne Starego Testamentu zawierają kilka fragmentów, które czasem interpretuje się jako nawiązania do nefilim obecnych w hebrajskich jego częściach. I tak np. Syr 16,7-12 zawiera wzmiankę o tym, że zbuntowani olbrzymi zostali ukarani:
Tekst grecki Syr 16:7 zawiera słowo giganton i wielu badaczy uznało to za nawiązanie do opowieści z Rdz 6,1-6. Problem jednak w tym, że odnaleziony wśród zwojów znad Morza Martwego hebrajski manuskrypt Księgi Mądrości zawiera w tym miejscu frazę nasichej kedem(hebr. נסיכי קדם), co można oddać jako "władcy z przeszłości". Termin nasich występuje w hebrajskim Starym Testamencie rzadko, zawsze jednak odnosi się do ludzi. Z tego też względu należy przypuszczać, że owa wzmianka nie odnosi się do nefilim.[13]
Podobne wzmianki o nieposłusznych istotach zamieszkujących ziemię przed potopem można odnaleźć m.in. w Ba 3, 26–28, Mdr 14, 5–6, 3 i Mch 2, 4.[6]
W Starym Testamencie kilkadziesiąt razy pojawia się również termin refaim oznaczający, w zależności od kontekstu, jedno z plemion zamieszkujących Kanaan lub mieszkańców Szeolu.Refaim interpretuje się jako gigantów,[7] należy jednak pamiętać, że hebrajski oryginał Starego Testamentu posługuje się innym terminem.
Nawiązania w Nowym Testamencie
W Nowym Testamencie istnieje kilka fragmentów, które często interpretuje się jako nawiązania do opowieści o nefilim ze Starego Testamentu. Rozpowszechniona jest interpretacja, według której fragment Jud 6–7 stanowi nawiązanie w opisu powstania nefilim i jest argumentem za pozaziemskim pochodzeniem „synów Boga”. Wypowiedź Jezusa o naturze aniołów (Mt 22,30) zdaje się jednak przeczyć możliwości związku anioła z człowiekiem[7]. Analogicznie interpretuje się wzmianki o aniołach strąconych do Tartaru takie jak 1 P 2,4; Łk 10,18; lub 2 P 2,4. Wydaje się jednak, że powyższe ustępy stanowią nawiązanie w pierwszej kolejności do henochicznego mitu o buncie i upadku aniołów obecnego m.in. w 1 Hen 1-6 oraz Jub 4.[6]
Nawiązania w apokryfach i pseudoepigrafach
Literatura apokryficzna i pseudoepigraficzna bardzo chętnie wykorzystywała motyw mityczny obecny w Rdz 6,1-6 i opowiadała go na nowo, wprowadzając kolejne szczegóły. Charakterystyczne jest jednak to, że na tym etapie słowo nefilim się już nie pojawia a w użyciu są jedynie "giganci".[6] Nawiązania można odnaleźć wśród różnych pism apokryficznych i pseudoepigraficznych zarówno Starego jak i Nowego Testamentu.
1 Hen 6
Apokryficzna etiopska Księga Henocha, której część pierwsza, zwana Księgą czuwających, rozwija przekaz Księgi Rodzaju 6, 1-4, traktuje o łączeniu się synów Bożych, tutaj utożsamionych z aniołami, z córkami ludzkimi (Hen 6-36). Z tych związków poczęci zostali giganci, którym przypisywano czynienie zła na Ziemi, za co na ludzkość został sprowadzony potop[14].
Aniołowie ujrzeli kobiety ziemskie i za namową ich dowódcy, Szemihaza, złożyli przysięgę, że spłodzą z nimi dzieci. Dwustu aniołów zstąpiło na Ziemię, każdy wybrał sobie kobietę, którą nauczył czarów i zaklęć. Ze związków tych narodzili się giganci, wysocy na trzy tysiące łokci. Ponieważ ludzie nie mogli ich utrzymać, giganci obrócili się przeciwko nim. Księga Henocha przedstawia gigantów jako istoty niegodziwe, niszczące ziemię, zabijające ludzi i praktykujące kanibalizm[15]. Jako potomkowie aniołów duchy gigantów nie mogły umrzeć tak jak ludzie podczas potopu, została im odebrana tylko ich ziemska powłoka, sami natomiast pozostali na Ziemi w postaci bezcielesnych demonów. Odtąd nękają ludzkość tak, jak robili to w czasach przed potopem, zazdroszcząc śmiertelnikom ciał i możliwości zbawienia[16].
Jub 4
Analogiczną legendę o pochodzeniu gigantów ze związków upadłych aniołów ze śmiertelnymi kobietami podaje Księga Jubileuszów. Według tego apokryfu Bóg w akcie gniewu za ich niegodziwości zesłał na nich szał i giganci pozabijali się nawzajem[17].
Nefilim w tradycji hebrajskiej
Nefilim w literaturze rabinicznej
W literaturze rabinicznej termin nefilim pojawia się dość rzadko, znaczące jest jednak to, że różne derywaty rdzenia nafal przybierają szereg znaczeń. Na przykład wyrażenie ben nefilim występuje w midraszu Szemot r. 15:28 oraz w Talmudzie babilońskim w traktacie Chullin 127a, w którym najprawdopodobniej oznacza gatunek gada lub płaza; w traktacie Bechorot 44b wyrażenie ruach ben nefilim odnosi się do złego ducha astmy a w midraszu Rut r. 4:3 można przeczytać, że ze związku nafil i nefila’ powstaje gibbor. Najbardziej rozpowszechnionym znaczeniem są jednak „poronione płody” (hebr. nefalim), wspomniane np. w traktatach Bawa batra 101b, 102b oraz Pesachim 9a–b.[18]
Nefilim w mitologii hebrajskiej
Według niektórych opracowań legend hebrajskich nefilim nosili także inne imiona plemienne:Emim (potworności), Refa'im (osłabiający), Gibborim (wielcy bohaterowie), Zamzummim(dokonujący wyczynów), Anakim (o długich szyjach, vel noszący naszyjniki), Awwim (niszczycielevel węże). Według legend hebrajskich nefilim Arba założył miasto Hebron, nazywane także Kiriat-Arba, „miastem czterech” na pamiątkę czterech szczepów, którym dał początek Arba. Arba był ojcem Anaka. Synowie Anaka, Szeszaj, Achiman, Talmaj, zostali wygnani z Hebronu przez towarzyszy Jozuego[19]. Z kananejskimi olbrzymami także walczył Kedorlaomer. Przez Moabitówolbrzymi byli nazywani Emim (postrachy), przez Ammonitów – Zumzummim vel Zuzim (krzątający się), przez Gileadytów zaś Refaim (osłabiający). W mitologii ugaryckiej występowali pod postaciąupiorów[20]. Według różnych opracowań agad talmudycznych aniołowie zstąpili na Ziemię z polecenia Boga. Wkrótce potem ożenili się ze śmiertelnymi kobietami, a z tych związków zrodzili się giganci. Dwaj synowie upadłego anioła (grigori) Simchaziego, Hamija i Haja, mieli prorocze sny, iż wkrótce na Ziemię zostanie zesłany potop. Gdy już nastąpił, jeden z gigantów, Og, królBaszanu, uratował swoje życie, bowiem uprosił Noego o wpuszczenie go do Arki[21].
Kultura popularna
Film
W filmie z 2014 roku Noe: Wybrany przez Boga a także w komiksie na podstawie którego powstał pojawiają się istoty luźno inspirowane tekstem o Nefilimach. Ich rola w stosunku do biblijnego pierwowzoru została jednak znacznie rozszerzona. Przede wszystkim w filmie są oni prześladowani przez ludzi, później natomiast pomagają Noemu w budowie arki. Również scena ich zagłady znacznie odbiega od biblijnego opisu, bowiem giną oni w walce z ludźmi.
Muzyka
Nazwa brytyjskiego zespołu gotyckiego Fields of the Nephilim zawiera nawiązanie do biblijnych nefilim.
Gry komputerowe
Nephilim to nazwa jednej z postaci występującej w wydanej na przełomie 2009 i 2010 r. grze komputerowej Undead Knights na konsolę Playstation Portable.[22] Gra zawiera liczne nawiązania do mitologii judeochrześcijańskiej, m.in. do upadku aniołów oraz drzewa poznania dobra i zła.[23]
Przypisy
- ↑ A. Christoph, L. T. Stuckenbruck, The fall of the angels Brill 2004, s. 34. ISBN 978-9004126688.
- ↑ H. Marks, Biblical Naming and Poetic Etymology, „Journal of Biblical Literature”, 114 (1995) nr 1, s. 21-42.
- ↑ M. S. Heiser, The Meaning of the Word Nephilim. Fact vs. Fantasy. [dostęp: 2010-07-01].
- ↑ P.W. Coxon, Nephilim, [w:] K. van der Toorn, B. Becking, P.W. van der Horst (red.), Dictionary of Deities and Demons in the Bible, Leiden–Boston–Köln: Brill, s. 343–346.
- ↑ נפל, [w:] F. Brown, S. R. Driver, C.A. Briggs, Hebrew and English Lexicon, Oxford: Clarendon Press, 1906, s. 6237.
- ↑ a b c d e Wojciech Kosior, Upadli (czy) giganci? Kilka uwag o nefilim i gigantes w Biblii hebrajskiej i Septuagincie, „Przekładaniec”, Numer 29, Przekład żydowski. Żydowskość w przekładzie, 8 grudnia 2014, DOI: 10.4467/16891864PC.14.015.3000, ISSN 1689-1864 [dostęp 2016-07-29] (pol.).
- ↑ a b c d Fritz Rienecker, Gerhard Maier: Leksykon biblijny. Waldemar Chrostowski (red.). Warszawa: Oficyna wydawnicza „Vocatio”, 2001, s. 570, seria: Prymasowska Seria Biblijna. ISBN83-7146-061-9.
- ↑ Przypis do: Rdz 6,2, w: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, red. K. Dynarski, M. Przybył, Poznań 2002, s. 28. ISBN 83-7014-419-5.
- ↑ C.T. Hodge, Is Elohim Dead?, „Anthropological Linguistics 13, 6/1971”, s. 311–319.
- ↑ W. Kosior, Synowie bogów i córki człowieka. Kosmiczny "mezalians" i jego efekty w Księdze Rodzaju 6:1-6), „Ex Nihilo. Periodyk Młodych Religioznawców 1(3)/2010”, s. 68-83.
- ↑ Emil G. Kraeling, The Significance and Origin of Gen. 6:1-4, „Journal of Near Eastern Studies”, 4, 1947, s. 193–208 [dostęp 2016-07-29].
- ↑ BRIAN R. DOAK, Ezekiel's Topography of the (Un-)Heroic Dead in Ezekiel 32:17-32, „Journal of Biblical Literature”, 3, 2013, s. 607–624 [dostęp 2016-07-29].
- ↑ MATTHEW J. GOFF, Ben Sira and the Giants of the Land: A Note on Ben Sira 16:7, „Journal of Biblical Literature”, 4, 2010, s. 645–655 [dostęp 2016-07-29].
- ↑ Apokryfy Starego Testamentu, oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 141. ISBN 83-7146-142-9.
- ↑ Apokryfy Starego Testamentu, oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 145-146. ISBN 83-7146-142-9.
- ↑ Apokryfy Starego Testamentu, oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 149. ISBN 83-7146-142-9.
- ↑ Apokryfy Starego Testamentu, oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 271-272. ISBN 83-7146-142-9.
- ↑ נפל, [w:] M. Jastrow, Dictionary of Targumim, Talmud and Midrashic Literature, London-New York, s. 923.
- ↑ R. Graves, R. Patai, Mity hebrajskie. Księga rodzaju, Warszawa 1993, s. 111. ISBN 83-900592-1-5.
- ↑ R. Graves, R. Patai, Mity hebrajskie. Księga rodzaju, Warszawa 1993, s. 157. ISBN 83-900592-1-5.
- ↑ Agady talmudyczne. Ludowe opowieści, baśnie, legendy, przypowieści, aforyzmy i przysłowia wybrane z Talmudu, tł. M. Friedman, Wrocław 2005, s. 17-19. ISBN 83-7384-189-X.
- ↑ Undead Knights (PlayStation Portable), IGN [dostęp 2016-07-29].
- ↑ Wojciech Kosior, Undead Knights, Fallen Giants and Poisoned Fruit of Life. A Digital Retelling of the Judeo-Christian Creation Motifs, „The Polish Journal of the Arts and Culture 15 (3/2015)”, s. 35-52.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz