Księga Henocha

Księga Henocha albo 1 Księga Henocha − księga apokryficzna Biblii Hebrajskiej i Starego Testamentu. Koptyjski Kościół Prawosławny jako jedyny włączył ją w swój kanon Pisma Świętego, jako natchnioną. Jest ona kompilacją tekstów powstałych między 170 r. przed Chr. i końcem I w. po Chr.^[1]

Krótki urywek z 1 Księgi Henocha (1 Hen 1,9) cytowany jest w Nowym Testamencie (List Judy1,14-15). Autorstwo cytowanych słów jest tam w sposób jednoznaczny przypisywane „Henochowi, siódmemu po Adamie” (1 Hen 60,8).

Istnieją jeszcze dwie księgi apokryficzne przypisywane Henochowi - synowi Jereda: 2 Księga Henocha z I w. po Chr. zachowana jedynie w starosłowiańskim^[2] oraz 3 Księga Henocha z V w. po Chr. zachowana w języku hebrajskim^[3]. 1 Księga Henocha jest najczęściej cytowana.